जन्मभूमि

       अनु..... ऐ .... अनु..... आई बोलावते ग तुला ! असे सांगून रमेश , अनुचा भाऊ झोपायला गच्चीवर गेला.  अनुचे बाबा   नोकरीनिमित्त बाहेरगावी असतात . आईचं यावेळी काय काम  आहे हे पाहण्यासाठी अनु  गेली , तर आई अंगणात बसली  होती. 

अनु ,  "आई..." का बोलावलस मला ? काही काम होत का ग ?   आई , " नाही ग बाळा ! "  काही काम नाही,  सहज बोलावलं . म्हंटल आता अनु सासरी जाणार , असा निवांतपणा एकदा का लग्नाची तयारी सुरू झाली की नाही मिळायचा म्हणून मुद्दाम बोलावल.   (अनु एक स्वतंत्र विचारांची,  सुशिक्षित मुलगी आहे..) 

         आई ! मी काय थोडीच कायमची जाणार आहे ?  येईन मी हवं तेव्हा ..... तु उगाच काळजी करतेस बघ. हे बघ तु मला  गप्पा मारायला बोलावलंय ना ?  तर मग चल आपण बोलू . असं म्हणून अनुने आईला मिठी मारली आणि सुरू झाल्या गप्पागोष्टी सर्वात प्रेमळ,  अवर्णनीय अशा मायेच्या.  

      आई अनुला सांगू लागली , तिच्या लग्नानंतर माहेरच्या गोड आठवणी . प्रत्येक भेटीला माहेर नवं भासतं ग अनु !  एकदम बदललेली वस्तुंची जागा ,  सहजपणे एखादी वस्तु सापडतच नाही , अनोळखी  कोपरे, भिंती सगळ नवीन वाटत.   हे मन मानायला तयारच होत  नाही की हे बदल होत असतात आणि हे माझ्या एकटीपुरते नाहीत सगळ्यांच्याच आयुष्यात होतात.  

        पण का माहीत नाही अनोळखी वाटत राहत आपलच घर आपल्यालाच.   ते घर जिथे शाळा सुटल्यावर कोण आधी घरी पोहोचेल याची शर्यत असायची , ते  घर जिथे रविवारी अंगणात भावंडासोबत पंगत बसायची ,  रोज एका मैत्रिणीच्या अंगणातील पळापळी चा खेळ . किती साऱ्या गोष्टी मागे पडून जातात.  

पण खरं सांगू अनु , हे नवीन  भासणार माहेर ,  खूप ओढ लावतं मनाला,  प्रत्येक वेळेस तेवढ्याच नवेपणाण भेटते मी त्याला  आणि मग जरी आज खूप अवकाशाने,  नव्या नजरेने नुसतेच अंगण  न्याहाळून पाहिले तरी बोलत राहते एकएक आठवण मीच माझ्याशी आणि आकाशाकडे बघून एकदा डोळ्यात भरते साऱ्या आठवणी आणि घेते एक गिरकी स्वच्छंदपणे.  

      आई माहेरच्या आठवणीत रमलेली असतानाच अनु विचारते ,  आई... मग जेव्हा तुला माहेरची आठवण होत असे तेव्हा तु का नाही जायची ? अनु ,  काय आहे ना बाळा माहेरी असं मन होईल तेव्हा नाही जाता येत त्या साठी काही कार्य,  निमित्त,  सणवार,  दुखणीखुपणी,  बाळंतपण अशी काही कामं असतील तर जाणं होत.  

अनुने आईकडे आश्चर्यचकित होऊन पाहील,  म्हणजेच माहेर हे स्त्री साठी निमित्तमात्र होऊन जात का गं आई ?  अस कस असु शकत आई ? माझं  घर , जिथे आयुष्यातील 25 वर्ष घालवली , त्या माझ्या जन्मभूमिला  मी निमित्त काढून भेटायला यायचं ? 

      कस शक्य आहे हे आई ?  मला तर आता स्वातंत्र्यवीर सावरकर आठवू लागले आहेत , सातासमुद्रापार काळ्याकुट्ट अंधारातून आर्त हाक देताना तयाच्या  मातृभूमि ला....

ने मजसी  परत मातृभूमि ला ,  सागरा प्राण तळमळला....

 तेव्हा  त्यांचंही ह्रदय माहेराची ओढ मनात दाटून ठेवणााऱ्या स्त्री सारखेेेच  भासू लाागले आहे मला.  कशासाठी हवे  मला निमित्त माझ्या जन्मभूमि ला भेटायला ? मी का कोणाच्या बंदिवासात आहे  ? हक्क आहे मला,   जितके कष्ट तुम्ही रमेश साठी घेतलेे तितकेच माझ्यासाठी त्यामुळेच ह्या  जन्मभुुुमि वर जेवढी रमेश ची माया तेवढीच माझी सुद्धा.   एका नव्या नात्यात गुंफल्याने लगेेेच या मायेला परकी होईल काय मी ? 

बाबा, रमेश  नोकरीनिमित्त बाहेर राहतात त्यांचे पाय आपोआप वळतात घराकडे जेव्हा आठवण होईल तेव्हा ,  ते काय कोणाची परवानगी घेतात घराच्या ओढीनं येतात ना मग मी का नाही ?  

असं म्हणून अनुने अंगणातील माती हातावर घेतली आणि चांदणं भरलेल्या आभाळाकडे बघून सांगितल,  मी येईन मला हवं तेव्हा   आणि रुजेल ही पण प्रथा जेव्हा मी आवाज उठवेल.  

😊😊😊😊

आरती .... (भारत कन्या )